Vakantie Canada van 4 juni - 21 juni 2017

4 juni, Balk

Het begin van onze reis naar en door Canada. We staan niet te laat op want er moet veel gebeuren, na het badderen moeten de koffers - weer - ingepakt want we logeren bij Grietje. Anneke is mooi op tijd en het is nog voor negen uur als we vertrekken naar Schiphol. De reis verloopt spoedig en we parkeren de auto - op een smalle parkeerplek - tja, blijkbaar heeft niet iedereen genoeg aan de toegemeten parkeerplek, op 'kaas 112'. We spoeden ons naar de incheckbalie voor Vancouver maar het is daar een gekkenboel, dus eerst maar koffie. Als de drukte wat verminderd is nemen we afscheid van Anneke en gaan onze koffers afleveren. Het zijn nu moderne machines die je koffer 'inklaren' maar iedere dame of heer achter de balie zou het veel veel sneller kunnen, het schiet niet op en de rij is nog lang. Nu naar D53 lopen en onderwijl nog ergens een hapje scoren want we vliegen pas om half twee en het is nu tegen twaalf uur. Het instappen gaat vlug en met maar 10 minuten vertraging gaan we op weg. Het is een lange zit, negen en een half uur, vooral Grietje vindt het erg lang duren maar dat komt ook omdat ze elk kwartier kijkt of we al wat opschieten. De dames luisteren naar enkele concerten, ik kijk wat films. Na de landing gaat 't snel, na de hulpvaardige Douane vrouw en na de norse Douane man staan we buiten en een heel vrolijke en vriendelijke taximan brengt ons naar het hotel. Het blijkt een Pers te zijn die 36 jaar gelden uit Perzië gevlucht is voor de Ayatollah. Hij krijgt een leuke fooi, hij heeft zijn leven herpakt en is een optimist. Nadat we geïnstalleerd zijn op onze kamer gaan we de stad in, een klein rondje is de bedoeling maar alles is hier groot, ook de afstanden en het valt toch wel een beetje zwaar. We slaan een flink stuk over, nemen een broodje bij Subway en als we weer in het hotel zijn vallen we zo ongeveer om van de slaap, hier is het 7 uur maar in Nederlandse tijd is het inmiddels 4 uur 's nachts. We zijn vanaf half acht 's morgens tot nu dus ruim 20 uur 'in touw' geweest. Wie zei dat vakantie houden rustgevend was?

5 juni, Vancouver

Niet iedereen heeft de hele nacht lekker geslapen we zijn voldoende fit om er weer 'tegenaan' te gaan. Het is tien over zeven als we ons melden voor het ontbijt maar het duurt maar en het duurt maar en er gebeurt niks, al een paar keer gehoord: "Ik kom zo bij u" maar er gebeurt niks. Dan eindelijk staat de bediende even stil en ik zeg dat we echt om kwart voor acht weg moeten, dat we hier om tien over zeven al waren, dat het nu bijna half acht is en dat we nog steeds niks hebben gehad en ik ook niet betaal voor wat ik niet gehad heb. Dan kan het toch nog snel, thee komt er aan, sinasappelsap komt er aan, een bordje toast komt er aan, even later glazen water, dan ook nog een bordje bacon, nog een bordje toast en nog een bordje bacon en de bediende zegt dat we niet hoeven te betalen, dat dan wel weer. Maar in de nog overblijvende tijd kunnen we amper thee drinken, een half glas sap en wat toast met bacon, de helft blijft staan. Snel tanden poetsen, de koffers inpakken, uitchecken en dan staat de meneer van Fraserway al klaar. Bij Fraserway loop het soepeltjes, wij hebben geen haast, we hebben een reservering voor de boot van 2 uur vanmiddag en het is pas half tien. De administratie wordt gedaan, de auto wordt uitgelegd maar waarom staat dat ene metertje onder de half. Ja dan zit er maar voor een paar dagen gas in, voordat dat dan opgelost is zijn we ruim een half uur verder. We gaan, naar de veerboot en we kunnen mee met de overtocht van één uur. De meegebrachte Tomtom doet het uitstekend en we zijn snel in Sidney bij de Supermarkt. Nog even maar de Liquorstore en natuurlijk ook nog even naar Grietjes vaste vriend, Tim Horton maar die thee, o nee, dat was toch koffie...... We zetten nu koers naar ons camping nabij Victoria, maar het verkeer is hier volledig in de war, het is spitsuur, er zijn werkzaamheden en er is een omleiding dus we doen een uur over 4 kilometer. Er wordt aan gewerkt zeggen we dan maar. De RV Camping is prima maar voor die centen sta je in Apeldoorn een week en hier twee nachten, nou vooruit maar weer. Wie zei dat vakantie houden goedkoop was?

6 juni, Victoria

We gaan vandaag de hoofdstad van Britisch Columbia bezoeken. We gaan met de bus, die is 5 minuten lopen vanaf de camping, we krijgen een kaartje mee. Al snel zien we de kruising met de bushalte maar terwijl we er op af lopen gaat net de bus voorbij, helaas, kwartier wachten. De bus is er en we kopen drie dagkaartjes, kunnen we ook gemakkelijk weer terug. Na een kort ritje stopt de chauffeur en we zien dat wij de enigen zijn die nog in de bus zitten, raar. de chauffeur komt op ons af en glimlacht een beetje. We zitten we in de goede bus maar dan de verkeerde kant op. Na 10 minuten gaat de bus weer rijden en een half uur later zijn we in het hart van Victoria. Tijd voor koffie, helaas is er geen Tim Hortons. We gaan een winkelcentrum in en op de bovenste etage is het z.g. Food Court en we bestellen koffie met een koek. Nu is het tijd om de stad echt te verkennen en we komen door mooie ruime straten langs een scala aan winkels. Langs de haven, langs het mooie Empress hotel en naar het Gouvernements gebouw. We mogen binnen gaan kijken en het ziet er fraai uit met mooi houtsnijwerk enz. Tijd voor een eenvoudige lunch bij twee japans/chinees uitziende dames die het gewoon proberen, dat spreekt ons wel aan maar de broodjes zijn oud en smaken naar kranten, dat is dan weer minder. Nu naar de Hop on, Hop off bus en voor een flinke duit krijgen we een anderhalfuur lange rondreis door Victoria met goede uitleg, helaas alleen in het Engels. Als we bij het Graigdarrouch kasteel komen, besluiten we uit te stappen om dit te gaan bekijken. Het is een best heel groot huis maar een kasteel vind ik het niet. Het is gebouwd door een geïmmigreerde Schot die bij toeval een flinke steenkool ader vond en daar veel geld mee verdiend heeft. Wat minder fraai is, is dat hij zijn mijnwerkers 20% loon reductie afdwong maar fijn is het dan dat hij dood ging voordat zijn kasteel klaar was en de kinderen maakten ruzie over het geld en dus liep het toch nog slecht af voor de hele familie. Nu weer verder met de bus-tour rondom Victoria, het is toch wel een hele zit zo blijkt. We gaan terug naar de camping maar onze bus die komt maar nooit, staan we weer bij de verkeerde bushalte, zeg maar rustig "stom". Wie zei dat je op vakantie niet dubbel in de fout mag gaan?

7 juni, Sproat Lake

Sproat Lake is de bestemming van onze reis vandaag, via Nanaimo, een fraaie stad. De reis verloopt prima, we eten onderweg in de 'kar' en genieten in Nanaimo van een ijsje. We doen een paar boodschappen bij de Dollar Store, een soort Action. Als we op de camping aankomen is deze al aardig gevuld, er zijn nog maar drie plaatsen over. We moeten een formulier invullen, geld in de envelop doen en klaar is Kees. 's Avonds komt de boswachter vertellen dat we de verkeerde datum ingevuld hebben en dat vindt hij super, dan heb je pas echt het vakantiegevoel te pakken. Het strandje is dichtbij en dus gaan we er even heen om een baantje te zwemmen. Het ziet er vreselijk koud uit maar het blijkt echt lekker water te zijn. Terug bij de 'kar' ontmoet ik een aardige Nederlander die we als 'buurman' hebben. Ik vertel van het lekkere zwemwater en even later zijn ook zij op weg naar het strandje. Ofschoon regen werd verwacht blijft het toch bijna droog en de buurman stookt zijn hout snel op. Wie zei dat kamperen in het bos niet heerlijk is?

8 juni, Ucluelet en Pacific RIM

Vandaag willen we naar Ucluelet en de Pacific RIM maar het regent al vanaf twee uur vannacht onafgebroken, niet dat het plenst maar het regent wel. Toch gaan we op pad, het is maar 90 km maar daar doen we wel zeven kwartier over. De natuur langs deze weg is echt schitterend, divers, duizend kleuren groen, rotsen kaal en bemost, bomen tientallen meters hoog, watervallen, beekjes, rivieren eindeloos. In Ucluelet willen we naar de Pacific Princess, een prachtig schip dat als restaurant ingericht is en waar we eerder ook al koffie dronken. Maar helaas, alleen de steiger is er nog, het schip is verdwenen en daarmee ook het karakter van de haven, jammer. Na wat zoeken vinden we een koffie-tentje dat vooral bij de jeugd in trek is maar dat deert ons niet, de koffie is prima maar de cappuccino was te veel melk. We gaan naar het bezoekerscentrum Kwisitis aan de Pacific kust. Het is allemaal erg gedateerd en door het slechte weer is ook het strand niet erg uitnodigend. We willen nog wel naar Tofino maar het weer is zo slecht dat we besluiten terug te gaan naar Sproat Lake. Wie zei dat op vakantie altijd de zon schijnt?

9 juni, Nairn Falls

Nairn Falls is de bestemming maar daar zijn we nog lang niet. Ik badder en zwem tegelijk in het meertje bij de camping, het water is minder warm dan gisteren. Na het ontbijt, de boel opgepakt en op weg naar de supermarkt in Nanaimo. Het is toch nog een flinke reis want het aantal slingers in de weg is ontelbaar. Na de boodschappen koffie, tanken en naar de veerboot voor de oversteek naar het vaste land. We hebben de boot van 10 voor één 's middags, jammer dat die van 10 voor twaalf niet gaat vandaag. De overtocht is weer erg mooi, de besneeuwde bergtoppen in de verte, de begroeide groene hellingen, de piepkleine bootjes op het water en in de verte een paar tankers. We hervinden snel de route naar het noorden, wat is het hier veranderd, de Olympische spelen van 2014 heeft aan de infrastructuur veel goed gedaan maar over 100 km doen we twee en een half uur en dat grotendeels door de vele slingers in de weg, bergje op en bergje af, verkeerslicht bij een kruising, door een bewoond gebied, enz. Onderweg nemen we nog een kijkje bij Murrel, een meertje, bij een "View point" met een schitterend uitzicht op de besneeuwde bergen en bij de Brandywine waterval, het is genieten van elke kilometer. We krijgen nog net een plaatsje op de camping, de beheerder geeft aan dat 60 plaatsen gereserveerd zijn en 34 vrij op volgorde van aankomst maar we zien maar een paar vrije plaatsen, gelukkig hebben we aan één genoeg. Wie zei dat op vakantie de afstanden niet tellen?

10 juni, Juniper Beach

Juniper Beach is genoemd naar de Juniperus oftewel de jeneverbes en is onze bestemming. Het is een flinke etappe via Pemberton, Lilloet en Cache Creek, een rit van maar 200 km maar daar gaan we wel ruim 4 uren over doen. Het is weer slingeren want we gaan over de Cariboo Mountains, eerst door een rijk natuurgebied en dan door een arm en vooral droog gebied. We gaan eerst wat boodschappen doen in Pemberton wat een beetje raar verdeeld is een een heel oud deel en een heel erg nieuw deel een stukje verderop, jammer dat er geen integratie is van nieuw met oud. Op zoek naar een koffietentje komen we uiteindelijk terecht in de nieuwbouw waar de koffiebar voornamelijk door jongelui bezocht wordt. Maar waarom dat in Canada altijd zo langzaam gaat met de bediening, geen idee: "Drie Americano alstublieft"; "Bent u Americaan?"; "Nee, ik wil koffie, zoals dat daar op dat bord staat"; "Eén?"; "Nee, drie, dat zei ik al"; "Wat is uw naam?". Wat is dat nou voor vraag. Dan wordt vergeten het bedrag in het 'pin-ding' te stoppen en moet alles dus nog een keer, dan bijna 10 minuten later wordt geroepen dat de koffie voor Frans klaar staat. Er staat inmiddels een rij, niet te begrijpen. Ik begin een koffietentje honderd meter verderop met 10% lagere prijzen en snelle bediening. Hier durven ze zelfs te vragen om een fooi als je alles zelf gedaan hebt, belachelijk. Verder naar Lilloet maar al snel komen we bij Joffre Lakes, een drietal meertjes, één op 15 minuten, één op 3,5 uur en één op 4,5 uur, je snapt wel welke wij nemen. Inderdaad en zes foto's en een half uur later zitten we in de kar aan de lunch, ook lekker. Het is een pittige reis die veel vraagt van de kar, de bestuurder maar ook van de reisgenoten want soms worden de oogjes wel wat zwaar. Na Lilloet wordt de weg beter en soms staat 100 op de teller. Bij Marble Canyon - hier stonden we 10 jaar geleden - stoppen we voor een kopje thee en dan gaat de reis weer verder en om half vijf zijn we eindelijk op de camping. Vanmorgen zijn we uit Pemberton vertrokken om twintig over elf en reis van ruim vijf uur toch maar een gemiddelde snelheid 40 km/u. Wie zei dat vakantie en snelheid samen gaan?

11 juni, Clearwater

Clearwater is de bestemming maar de vriendinnen van Tim Horton hebben al vaker aangegeven daar koffie met een koekje te willen gebruiken dus plan ik TH in Kamloops in in de Tomtom, het is dan ook zondagmorgen en dan mag en kan er wat meer. De koekjes zijn lekker, de cappuccino ook volgens de vriendinnen van TH maar de gewone koffie is mij te sterk. Naar de benzinepomp, naar de supermarkt het lijkt wel een gewone werkdag, het is overal druk. Na alles weer bijgevuld te hebben gaan we echt op weg naar het noorden. De rit is nog steeds door het Cariboo Mountains gebied met het eigen droge klimaat, de karige begroeiing, de altijd sproeiende boeren en de dominante Thompson rivier. Onderweg is het tijd voor een lunch aan boord, ook heerlijk. We zien een bord met 'ommetjes' die je hier kunt maken, er is er een van 1500 km, een kleinere is maar 655 km, ach wie de tijd heeft en het benzinegeld want de kar rijdt 1 op 3,7 en dat is niet niks. We zijn om precies twee uur op de camping en we staan snel op een rare plek. Waarom raar? Na prachtige plekjes midden in het bos, aan een meertje en aan een rivier is de privacy hier 0 komma nada en

dat bevalt mij niks Grietje daarentegen vindt het hier heerlijk, goede voorzieningen, stroom, water, goede douche, fijne wc, ijsje bij de balie, een wasmachine en droger enz. er is zelfs een zwembad maar er is er maar één die zwemt. We krijgen buren uit Duitsland, een vreemd stel, ze vertellen over hun reis vanaf Las Vegas 'all the way' door de Rocky Mountains tot in Alaska, ze zijn gepensioneerd, een ander stel had deze reis gemaakt en dat leek hen ook wel wat. Maar er zijn zoveel muggen dat ik maar zeg dat ik in de keuken verwacht wordt en ga snel naar binnen. Wij zitten binnen, zij zitten buiten op nog geen drie meter afstand, privacy?!?!? Wie zei dat vakantie en privacy samen gaan?

12 juni, Clearwater/Wells Gray Park

Het weer is goed, vandaag zon met een beetje wolken, morgen wolken met een beetje zon. Na een snel bezoek aan het bezoekerscentrum gaan we op weg naar het Wells Gray Park, naar de watervallen. De eerste is Spahat Falls op 10 km en vijf minuten lopen. Het is - nog steeds - een overweldigend mooi spektakel, je ziet een gat in de muur en daar komt een gigantische straal water uit die 70 meter omlaag stort en zich uiteindelijk een weg baant naar de oceaan. Zagen we de vorige keer toch duidelijk een Maria figuur in de holte staan, nu staan daar ontegenzeggelijk Jozef en Maria je wordt er stil van. We wandelen over een best slecht pad naar een uitzichtpunt over de hele vallei, schitterend, je wilt hier wel wonen. Terug naar de kar en koffie gezet.

Er is ook net een bus van een ANWB-reis geleegd en die rennen allemaal naar de waterval en de Hot-Dog tent. We gaan verder het park in naar de Dawson Falls (op 30 km), een geweldig brede waterval waar door de hoge waterstand nu een grote massa water zich naar beneden stort. Wat een geweld. We lunchen in de kar voordat we naar Helmcken Falls gaan. Hier komt het water van 140 meter hoog naar beneden en geeft door de grote massa en de grote hoogte geweldig 'stoom'-wolken. Het weer is goed en we gaan terug naar de camping in Clearwater maar of het nu door het weer komt, door de inspanning (welke dan?) of door de drukke dagen maar iedereen zit in de kar te slapen, nou ja vanmorgen waren we hier ook al. We doen boodschappen in het nieuwe winkelcentrum van Clearwater en halen benzine. Na een kopje thee spoeden we ons naar het zwembad maar die vier armetierige ligbedden zijn al bezet, bovendien is het te heet om in de volle zon te liggen. We eten rijst met boontjes, worteltjes en kip, heerlijk eens een keer geen aardappelen. Wie zei dat je van vakantie niet moe wordt?

13 juni, Mount Robson

Het is al weer heerlijk weer, de zon schijnt lekker en na nog wat lekkere boodschappen in het winkelcentrum van Clearwater gaan we echt op weg. Precies na één uur is het tien uur en dus tijd voor koffie, zelf gezet van een pakje gekocht bij TH met een lekkere koek erbij, vanmorgen pas gekocht. Dan naar Valemount op zoek naar het museum(pje) waar we eerder al eens waren. We kunnen het maar moeilijk vinden maar na wat vragen ja hoor, het is er nog. Een oude man komt op ons af en vraagt: zijn jullie Hollanders, dan zijn jullie mijn vrienden en hij schudde ons spontaan de hand, wat leuk.

Na de lunch gaan we het museum binnen, feitelijk is het een oud stationsgebouwtje met een stukje rails waarop een oude locomotief. De mevrouw heeft haar dag niet of ze is altijd zo, wat een sacherijn, er kan geen lachje vanaf, ik probeer nog "We waren hier tien jaar geleden ook en konden het bijna niet vinden" maar zelfs dat levert geen reactie op. We gaan het hele museum weer door van kelder met de trapper die beren vangt, de huishoud dingen uit de vorige eeuw op de begande grond en de ingerichte slaapkamers op de bovenverdieping die aangeven hoe men sliep begin 1900. Na een uitgebreid bezoek gaan we weer op pad, we rijden door de vallei en naderen en passeren hoge bergen met besneeuwde toppen. Dan in de verte is daar Mount Robson, de ongenaakbare hoge besneeuwde berg die tot 1910 nooit bedwongen is. Het is even zoeken waar de camping is maar dat hebben we gelukkig snel gevonden. Nadat we een campingplaatsje uitgezocht hebben gaan we nog even naar het bezoekerscentrum maar helaas we worden daar om half vijf de deur uit gewerkt want ze gaan om vijf uur dicht. Nou dan maar een ijsje, niet bepaald het goedkoopste in Canada, $ 3,50 staat op de affiche maar als ik met $ 10,50 bij de kassa sta is dat niet voldoende, ja zegt het meisje er zit in Canada nog tax op, ja maar dan nog, waarom moet ik het koekje apart betalen? Ja dat staat nog niet op het bord want dat is pas sinds deze week. Nou moe........ Je zou er sacherijnig van worden. Wie zegt dat je op vakantie geen sacherijn tegen komt?

14 juni, Jasper

Jasper ligt in Alberta en is het reisdoel van vandaag. Het is maar een relatief kleine afstand, zo'n 120 km. We hoeven ons dus niet te haasten maar een wandeling van drie kwartier naar een meer is ons te gek, dat is vaak best zwaar en dan lukt dat niet iedereen want je moet ook nog terug. Er is wel ruim tijd voor zelf gezette koffie (van TH) met een lekkere koek aan het Lake Fitzgerald. Het was toen zo vlak vlak vlak maar nu niet, het weer is te onstuimig. De camping ligt net buiten Jasper en we zijn er snel, het is er blijkbaar erg druk want we kunnen geen elektrisch plaatsje krijgen voor vannacht, wel voor morgen. De plaats die we aangewezen hebben gekregen is door de vele kuilen en gaten nauwelijks bereikbaar en dus vragen we om een ander plaatsje en dat lukt. We gaan direct op weg naar de Sky-Tram, een begrip in Jasper, niet in de Sky-Tram geweest, niet in Jasper geweest. We hebben een beetje pech, net als we naar boven gaan gaat 't regenen en boven is dat zelfs hagel geworden. Maar het geluk is met ons, het houdt vrij snel op en we gaan op pad. Er ligt nog maar weinig sneeuw in vergelijk met de vorige keer, jammer. Het valt de oudjes zwaar om naar boven te lopen, later wordt er zelfs over spierpijn geklaagd. Dus na een klein half uurtje zijn we op de terugweg naar benee. We nemen de tijd voor de lunch en gaan dan naar Jasper. Parkeren en shoppen maar. Er wordt vanalles gekocht voor de kleinkinderen en voor onszelf een kopje thee met een half koekje erbij. Na de boodschappen gaan we naar de camping, de zon schijnt inmiddels vollop maar ook de muggen zijn allom aanwezig en dus zijn we gedwongen tot een verblijf in de kar. Wie zei dat vakantie zonder ergernissen is?

15 juni, Jasper

De Maligne Canyon is zo genoemd door de Belgische pater De Smet die de canyon wilde oversteken, het betekent 'Duivelse Canyon'. Vandaag gaan we deze bekijken het is circa 15 km. Eerst wijst Mw. Tomtom ons verkeerd maar we komen toch mooi op tijd ter plaatse en dus tijd voor een kopje koffie, de canyon wacht nog wel even. Het is zo mooi om te zien hoe deze harde rotsen de kracht van het water - en alles wat er in mee reist zoals zand en stenen - al miljoenen jaren troseert. Op sommige plaatsen is de canyon maar een paar meter breed en moet het water zich er doorheen persen wat met woest geweld gaat en een oorverdovend geluid. We lopen het pad af dat de rivier De Maligne volgt tot aan de derde brug (want zo tellen ze hier, het gaat t/m de zesde brug). Het is vol geworden op het parkeerterrein wat wel aangeeft hoe deze plek in trek is. We gaan naar Medicine Lake, waarom dat zo heet geen idee. Het is een meer circa 15 km verderop en er is maar één weg heen, die daarna verder gaat naar Maligne Lake. Maar hier is in juni 2015, precies 2 jaar geleden een geweldige brand geweest en bij 1000 hectare bos is in vlammen opgegaan. We lunchen in de kar en gaan terug richting Jasper, we komen langs "The Old Fort" en dus even kijken, wat het is, waar het is en of er nog wat van het fort over is dat weten we niet, wel zijn we een trap opgeklommen met 82 treden en kregen een geweldig uitzicht over de Athabasca rivier die erlangs loopt. 's Avonds gaan we naar Smitty's Restaurant, het ziet er nog net zo uit als 10 jaar geleden, niks aan veranderd en misschien is dat goed. Het menu is hamburger met sla in diverse variaties. We komen er achter dat het dit jaar wel heel erg druk is op de camping, zelfs Whistlers Camping zit vol en wij willen morgen naar Lake Louise, zou daar nog plaats zijn? Bij het toeristenbureau is wifi en dus probeer ik te reserveren, eerst heel omslachtig een account aanmaken (wat een onzin, 't is voor je eigen veiligheid pfff) maar al snel blijkt dat Lake Louise vol zit. Dus de meneer van het bureau om hulp gevraagd, veel schieten we er niet mee op want zijn alternatief is ergens halverwege bij de Columbia Glesjer te gaan staan en dan de volgende dag verder maar dat betekent dan een hele lange route die volgende dag. We gokken nu maar op "Kicking Horse" in het Yoho NP. Wie zegt dat een vakantie altijd gladjes verloopt.

16 juni, Lake Louise

De Icefield Parkway is de onovertroffen route door de Canadeese Rocky Mountains. We gaan extra vroeg op pad omdat we nog geen camping hebben voor de nacht en dus tijdig een claim willen leggen op een niet reserveerbare plaats. We zien de Athabasca Falls, we zien de Sunwapta Falls, we zien schitterende bergtoppen met sneeuw bedekt, glooiende en stijle hellingen, begroeid en kaal het is magnifiek, wat een schitterende natuur. We zien zelfs een opstopping, daar moet je voor uitkijken want dan zien ze een beer (niet op maar naast) de weg en dan is iedereen z'n verstand kwijt. De dames nemen een kijkje, ik blijf veilig in de kar. De vreugde bij de dames is groot als ze de bruine beer echt zelf gezien hebben, de aaibaarheidsfactor is groot. We komen nog een keer een opstopping tegen maar wij zien geen beer, waarschijnlijk achter een struikje of zo. De Athabasca Gletsjer, het Columbia Icefield, wat is het toch groot en groots. We nemen wel een kijkje van dichtbij maar gaan er - deze keer - niet op. Na de koffie verder, de 'Weeping Wall' en weer prachtige bergen en vergezichten. Dan Petayo Lake, natuurlijk gaan we een kijkje nemen maar en waren nog vijftig anderen die dat ook deden, dus het parkeerterrein staat letterlijk overvol. We kunnen onze kar nog net kwijt en de rest heeft het nakijken. Na een pittige wandeling over een mooi maar glad bospad (er ligt nog heel veel sneeuw) komen we bij het uitkijkpunt en ook daar is het druk, na een paar foto's terug naar de kar, lunchtijd. Door naar Lake Louise, we gaan het toch proberen, misschien is er nog een plaatsje vrij. Er staat een lange rij voor de incheck en dus loop ik naar voren en vraag - tussen door - zijn er nog vrije plaatsen want anders keer ik om. Natuurlijk zegt de man, vollop, we hebben geen reserveerbare plaatsen, nou moe, hoe zit dat dan met die website, maar dat weet de man niet. We krijgen een mooi plaatsje naast een heel gezellig stel uit de USA, mijn vooroordelen wordt bestraft, er zijn twee leuke amerikanen. We gaan naar het stadje en doen eerst wat boodschappen bij een dure, zeg maar heel dure supermarkt, je wordt hier uitgekleed, 200 gram sla 7 dollar, bij mij in de tuin staan ze voor niks. We gaan naar het toeristen bureau want we willen het stadje bezoeken. Nou dat is dan mooi pech want behalve dit parkeerterrein, een handvol winkels en een benzinepomp is er niks. Wat een dorp, Hichtum is groter maar dat heeft geen winkels, dat dan wel weer. Wie zei dat je de vakantie krijgt die in de folder staat?

17 juni, Revelstoke

Een mooie route met een oh's en ah's vanwege de fraaie vergezichten, de hoge besneeuwde bergtoppenen de snelle rivier. We komen langs de 'Spiral Railroad' die in 1908 is aangelegd om de spoorlijn wat minder stijl te maken waardoor er minder ongelukken gebeuren. Er was eens een lokomotief die bij de afdaling op hol geslagen was maar de machinist liet 'm niet uit 't spoor gaan maar liet alle wissels recht zetten, hij kwam heelhuids met de trein aan op bestemming maar werd ontslagen, hij had de trein moeten laten ontsporen. Daar kan ik nou niet bij, die man verdient een lintje.

Dan komen we bij Lake Emerald, 8 km het bos in maar dan zie je ook wat, het meer is echt blauw-groen. We vragen om koffie maar dat kan pas om elf uur, nou moe. Ik mopper hierover tegen een Canadeese toerist, het blijkt dat hij in een lodge logeert 200 meter verderop, hij zegt ga daar maar heen, daar krijg je koffie, je kunt er zelfs nog ontbijt krijgen. We gaan er naar binnen en vragen om koffie: "In de ontbijtzaal" zegt 't meisje, "Ja maar daar zit 't vol" zeggen wij, "Pakt u dan daar maar koffie, dan mag u ook wel in de lounch zitten". Na de lekkere koffie gaan we weer. Heet dat nou proletarisch koffie drinken? Dan op de route terug naar de hoofdweg komen we langs een "Falls", raar, die hebben we de vorige keer niet gezien, dus nu echt even stoppen. Wat een woeste schoonnheid na een heel brede wateval moet het water zich door een heel smalle doorgang persen en dat gaat met groot geweld. We komen langs het stadje Golden (waar nooit goud gevonden is) en nemen een kijkje, het is er geweldig leuk geworden, we hadden gisteravond zelfs een muziekfeest kunnen bezoeken. De weg over Rogers pass is nog steeds heel leuk, hoe heeft die man in 1881 zo de route kunnen bepalen te paard door de wildernis. We bezoeken het bezoekerscentrum en ik stel me voor als de koning van Holland en ik wil graag gratis toegang tot het museum. Ja hoor dat kan, het is voor iedereen het hele jaar gratis vanwege het 150 jaar bestaan van de Canadeese federatie. Na de lunch door naar Revelstoke, Mw Tomtom wil me op het laatst nog laten afslaan midden op de autosnelweg naar een zandpad naast de rivier, gelukkig zag ik 't op tijd, anders had het slecht kunnen aflopen. We krijgen het eerste reserveplaatsje op de camping, ook prima, nog nooit zo mooi vlak gestaan. We gaan te voet naar het stadje, een half uur lopen maar dat is toch wel een beetje zwaar. Het stadje is echter prachtig geworden, er zijn helaas geen foto's van want alle drie toestellen liggen nog in de kar. Wie zegt dat er op vakantie niks mis kan gaan?

18 juni, Bear Creek Camping

We willen gaan tanken in Revelstoke maar Mw. Tomtom weet steeds weer een andere weggetje te vinden ipv de meest voor de hand liggende, gewoon over de snelweg. We staan voor een brug en zien dat deze max. 5000 kg is maar onze kar is 5300 kg en dus omkeren maar, net als gisteren vindt Mw. dat het zandweggetje langs de river ook een optie is, NEEN. Uiteindelijk de benzinepomp en we kunnen op weg. Het landschap is hier totaal anders dan gisteren, het wordt vlakker, steeds minder bergen, nergens nog sneeuw, steeds meer boerderijen en ook steeds meer steden, groter en groter. Voor de koffie zien we dan een pic-nic plaats aan een beekje, erg leuk. Omdat het zondag is, koffie met een lekker appel-gebakje. Ik zou nog gaan zwemmen maar je wordt er zo nat van en dus gaan we weer 'en route'. We komen door Sicamous, even een paar boodschappen, het is een leuk stadje, een beetje zoals Revelstoke. Ik had langs Shuswap Lake willen rijden maar let even niet op (dat heb je met Mw Tomtom, de snelste weg) dus komen we langs Mara Lake, een fraai meer met talloze leuke huizen aan het water en bij elk huis een bootje. Er liggen ook van die vakantiehuisjes op water, twee grote dikke buizen waarop een vlonder en een huisje. We komen door Vernon, wat een grote stad, niet onze keus, we rijden er gewoon voorbij. Dan vinden we eindelijk een plekje voor de lunch aan Wood Lake, ook hier staat het water erg hoog want de zitbank staat tot zijn kniën in het water. We komen door Kelowna, niet onze stad, wat een drukte. Iedereen is vrij vandaag, het is droog en een beetje zon dus iedereen is op pad, het verkeer gaat langzaam in een lange sliert door de stad. Dan onze camping, de Franse Mw. geeft ons plaatsje 95 bijna aan het water en zodra we staan zwem ik een stukje, heerlijk. Er zijn maar twee douches hier dus morgenvroeg zal ik hier wel weer staan. Wie zegt dat je op vakantie een grote stad aantrekkelijk moet vinden?

19 juni, Princeton of toch niet

Ken je die mop van die twee die naar Parijs gingen, nou ze gingen niet. Vandaag gaat de reis naar Princeton, er zijn meerdere campings, de voorkeur gaat uit naar eentje in het stadje zodat we er nog wat van kunnen zien en een boodschapje doen. We zien de ochtendspits van Kelowna, daar wil je niet tussen staan. Al snel zitten we in de zon aan de oever van Summerland het water heeft ook hier hoog gestaan en staat nog hoog, de botensteiger is nog 40 cm onder water. Weer verder, koffie bij een strandje waar gisteren nog een camper uitgebrand is, wat een troep. We gaan nu de bergen door en over en komen vlak langs Grist Mill, we gaan even kijken maar het is zo leuk, we blijven er meer dan een uur. Het is een oude graanmolen op waterkracht maar dan weer niet met grote stenen maar met kleine die sneller draaien. Er wordt druk aan gerestaureerd en dat is leuk om te zien en om even een praatje te maken, het is een soort openluchtmuseum met wat kippen, een varken, een moestuin en een voormalig woonhuis als museum ingericht. Na de lunch weer verder maar het weer wordt slechter en als we in Princeton zijn besluiten we door te gaan naar Manning Park. Het is nu een uur verder maar spaart morgen een uur, dan misschien in de zon. Wie zegt dat op vakantie de zon altijd schijnt?

20 juni, Cultus Lake

We staan niet vroeg op, we gaan vandaag naar Cultus Lake en dat hebben we gereserveerd, dus er is altijd plaats en de afstand is niet zo ver. Ik sta op maar als ik bij het toiletgebouw kom, is dat dicht wegens schoonmaak. Nou vraag ik je, 's morgens als iedereen opstaat doe je de wc's en de douches dicht wegens schoonmaak. Ik laat de dames weten dat dit geen manier van doen is, ik heb 't nog nooit zo meegemaakt. De dame antwoord dat ze vanmorgen al om zes uur opgestaan is. Wat heeft dat ermee te maken, je hoort niet rond de tijd dat mensen opstaan het toiletgebouw af te sluiten. We worden het niet eens, mijn boosheid over zoveel domheid gaat niet weg en ik ga terug naar de kar. Later maar weer naar de douches, de dames zijn bijna klaar, ik zeg nog het gaat niet over jullie of tegen jullie maar jullie mgt. dat dit werk op dit tijdstip laat doen. Is dit nou Canadian style? We verlaten Manning Park en gaan naar Hope, waar ooit de film Rocky werd opgenomen. Onderweg komen we langs een uitzichtpunt over de Hope Slide uit 1965. Toen zijn tonnen en tonnen aarde, stenen, sneeuw en zand naar beneden gegleden en hebben daar een laag van 70 meter dik achtergelaten. Toch waren er maar vier doden te betreuren, een klein wonder als je de omvang ziet. Het stadje Hope is onveranderd, dus weinig vooruitgang hier in tegenstelling tot bv Revelstoke. Na ons ommetje door het stadje gaan we naar de Othello tunnels in 1910 gemaakt om een doorgang te krijgen voor de trein. Wat een werk is dat geweest. Nu op weg naar Cultus Lake maar onderweg zien we nog een bordje verwijzen naar de Bridal Falls en dus gaan we daar even kijken. De wandeling er naar toe is kort maar heftig, een helling van 30% zo te schatten. De waterval is indrukwekkend, weer onvergelijkbaar met alle andere die we zagen. Nu is het - na de thee - echt tijd om naar de camping te gaan maar als we in Chiliwack aankomen staan we al snel in een enorme file, over 1 kilometer doen we ruim drie kwartier, wat een ellende. Wat blijkt, de weg over de brug wordt vernieuwd, dus is er maar één strook beschikbaar en dat in het spitsuur. Wat ik niet snap, er komt een nieuwe brug, waarom dan die niet eerst geplaatst en daarna de oude oplappen. Is dat nou Canadian Style? Op de Camping krijgen we een plaats op de Entrance Bayground maar daar is geen meer te zien, dus willen we naar Delta Grove Bayground, maar daar is ook geen meer te zien, wat een pech. Wie zegt dat je op vakantie altijd het gewenste uitzicht krijgt?

21 juni, De laatste dag

Onze laatste dag in Canada, we willen de kar vroeg inleveren om zo meer tijd en rust te hebben op het vliegveld. We staan om zes uur op en het is kwart over zeven als we naar de sanidump rijden om de afvalwatertanks te legen. Helaas we komen voor een dicht hek, het hek gaat pas om acht uur open, dus een half uur wachten maar dat zint ons geheel niet en dus rijden we terug naar de camping en emmertje voor emmertje legen we de afvalwatertanks (mooi scrable woord) wat een gedoe. Een schoonmaakster vraag nog "wat doet u daar?" maar ik antwoord dat ik wat veel afwaswater heb en dat ik dat kwijt wil. Ze vraag gelukkig niet verder. Op weg naar Vancouver. Wat een drukte en zijn we er bijna, staan we weer in de file. Van ons mooie plannetje komt zo weinig terecht, we zijn pas over tienen bij Fraserway. We pakken de koffers in en nemen een kopje koffie van Fraser. Een busje brengt ons - pas om half twaalf - naar het vliegveld maar dan zijn we er ook. Echter voor in incheck van KLM staat weer een file, pfffffff. Eindelijk koffers ingeleverd en we kiezen voor een lunch bij Subway, altijd lekker. Drie uur 's middags, instappen en om vier uur vliegen. We hebben wind mee en om vijf voor 10 staan we op Schiphol aan de grond. Dan het wachten op de koffers, wat een ellende, omdat er nog heel veel koffers van een andere vlucht op liggen komen die van ons maar langzaam op de band en het duurt maar liefst 35 minuten voordat we ze hebben. Onderhand heb ik bijna ruzie met een mw die vanuit Zuid-Afrika komt en staat te wachten op haar koffer die nog lang niet komt maar ze wil persé vooraan staan. We missen de trein op 1 minuut, jammer, pech. De reis naar Heerenveen verloopt voorspoedig en gelukkig is daar Anneke om ons op te halen. Nu nog even naar Gasselte. Na een pizza willen we het Journaal nog even zien maar we vallen bijna om van de slaap en ik moet Emmie zelfs wakker schudden. Het is negen uur als we in bed stappen, het is ook negen uur als we opstaan. Het was een heerlijke reis. Wie zegt dat vakantie niet heerlijk kan zijn?

22 juni

We komen er achter dat drie tassen met in totaal 4 paar schoenen in de 'kar' achtergebleven zijn. Ze zullen opgestuurd worden door de Fraserway, nog een weekje wachten en dan is alles weer normaal. Wie zegt dat je niks kunt vergeten tijdens de vakantie?

We hebben in onze reis van 19 dagen: 18 uur in een vliegtuig gezeten, op 14 plaatsen overnacht, we hebben 2851 km gereden (1 op 4), twee sacherijnige mensen ontmoet, honderden heel leuke mensen ontmoet, ruim 3000 foto's gemaakt en één reisverslag.

Terug naar Gerritsma-site